23 Μαΐ 2018

Συστατικό της οδοντόκρεμας στη θεραπεία σπάνιας νόσου


Μια αντιμικροβιακή ουσία που εμπεριέχεται στις οδοντόκρεμες ενδεχομένως να είναι το «όπλο» στη θεραπεία σοβαρών παθήσεων, όπως η κυστική ίνωση, αν συνδυαστεί με ένα ήδη εγκεκριμένο φάρμακο.
Σύμφωνα με σχετικό άρθρο στο επιστημονικό έντυπο Antimicrobial Agents and Chemotherapy, ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν ανακάλυψαν ότι όταν η τρικλοσάνη (ή τρικλοζάνη), μια ουσία που μειώνει ή εμποδίσει την ανάπτυξη μικροβίων, συνδυαστεί με την αντιβιοτική ουσία τομπραμυκίνη, σκοτώνει το 99,9% των κυττάρων που προστατεύουν την ψευδομονάδα την αεριογόνο.
Στους ασθενείς με κυστική ίνωση η καταπολέμηση αυτού του βακτηρίου είναι δύσκολη επειδή προστατεύεται από ένα βιοφιλμ που επιτρέπει στη νόσο να «ευημερεί» παρά τη χορήγηση αντιβιοτικών.

Οι αμερικανοί επιστήμονες καλλιέργησαν 6.000 βιοφιλμ σε εργαστηριακά δισκάκια, πρόσθεσαν τομπραμυκίνη μαζί με διάφορα συστατικά, για να δουν τι είναι πιο αποτελεσματικό στην εξόντωση του βακτηρίου. Αν και 25 συστατικά αποδείχθηκαν αποτελεσματικά, ένα ξεχώρισε.
Η τρικλοσάνη ήταν αποτελεσματική σε κάθε στιγμή που χρησιμοποιήθηκε.
Αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιείται πάνω από 40 χρόνια σε σαπούνια, καλλυντικά και άλλα προϊόντα ευρείας χρήσης, λόγω της αντιμικροβιακής της ιδιότητας.
Πρόσφατα, όμως, ο Αμερικανικός Οργανισμός Φαρμάκων (FDA) περιόρισε τη χρήση της σε σαπούνια και απολυμαντικά χεριών λόγω ελλιπών στοιχείων για την αποτελεσματικότητά της και των ανησυχιών για κατάχρησή της.
Στη συνέχεια βέβαια προέκυψαν καταληκτικά στοιχεία ότι η χρήση της στις οδοντόκρεμες είναι ασφαλής και πολύ αποτελεσματική κατά της ουλίτιδας.

Απ’ την άλλη η τομπραμυκίνη αν και είναι η ευρύτερα χρησιμοποιούμενη θεραπεία στη κυστική ίνωση, δεν εκκαθαρίζει τις πνευμονικές λοιμώξεις, ενώ στις παρενέργειες της περιλαμβάνονται η ηπατική τοξικότητα και η απώλεια της ακοής.
Ο συνδυασμός όμως της τομπραμυκίνης με την τρικλοσάνη δίνει μια νέα θεραπευτική επιλογή στου γιατρούς και τους ασθενείς, επιτρέποντας ίσως τη σημαντική μείωση της χρήσης της πρώτης.
Στόχος των ερευνητών είναι το 2019 να δοκιμάσουν το νέο θεραπευτικό συνδυασμό σε ποντίκια με την ελπίδα να αποτελέσει τη βάση για μια κλινική δοκιμή σε ασθενείς με κυστική ίνωση, δεδομένου ότι πρόκειται για δύο εγκεκριμένες δραστικές ουσίες.


22 Μαΐ 2018

Θειικό οξύ

Τα θειικά άλατα του χαλκού και άλλων μετάλλων λάμπουν σαν κομμάτια από χρωματιστό γυαλί – εξ ού και η ονομασία «βιτριόλι»
Μία από τις σπουδαιότερες χημικές ενώσεις που παράγονται από τη βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πόσο θειικό οξύ παράγει μια χώρα ήταν παλαιότερα δείκτης για το πόσο δραστήρια ήταν η χημική της βιομηχανία. Πρόκειται για άχρωμο, υγρό, καυστικό και διαβρωτικό οξύ, που χρησιμοποιείται για να φτιάχνονται λιπάσματα, χρώματα, φάρμακα, εκρηκτικά, απορρυπαντικά ενώ πιο κοντά στην καθημερινή μας ζωή είναι η χρήση του ως ηλεκτρολύτη στις μπαταρίες αυτοκινήτων. 

Στους παλαιότερους ήταν γνωστό και με την ονομασία «βιτριόλι». Στα λατινικά vitrum ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν για το γυαλί. Και κατ' επέκταση vitreus ήταν το διάφανο και το υαλώδες. Τα θειικά άλατα διαφόρων μετάλλων όπως του χαλκού, του κοβαλτίου και του ψευδαργύρου, έχοντας εγκλωβισμένα και μόρια νερού, έχουν λαμπερή όψη και χρώματα όπως  μπλε, κόκκινο, λευκό και φαίνονται από μακριά σαν κομμάτια γυαλιού. Ειδικά το θειικό άλας του σιδήρου έχει την εμφάνιση πράσινου γυαλιού. Από αυτό όμως οι αλχημιστές όταν το θέρμαιναν πετύχαιναν τη διάσπασή του παράγοντας ατμούς θειικού οξέος. Η ψύξη των ατμών αυτών έδιναν το θειικό οξύ σε υγρή παχύρρευστη μορφή και έτσι είχαν το έλαιο (oleum) του βιτριολιού (ατμίζον οξύ). Έτσι και τα πιο αραιά διαλύματα του θειικού οξέος που χρησιμοποιήθηκαν για καθαρισμό διαφόρων επιφανειών επικράτησε να τα αποκαλούν βιτριόλι. 

Ιστορία
Ο Ιμπν Ζακαρίγια Αλ Ραζί έζησε μεταξύ 825 και 925 μ.Χ. Από τα βιτριόλια, που όπως αναφέρθηκε έχουν εγκλωβισμένα και μόρια νερού, κάνοντας ξηρά απόσταξη πήρε τριοξείδιο του θείου αλλά και νερό, οπότε μπορούμε να πιστέψουμε πως είχε καταφέρει να παρασκευάσει θειικό οξύ. Η γνώση αυτή μεταφέρθηκε στη Δύση και από τον 13ο αιώνα ήταν κοινή γνώση για τους αλχημιστές. Πάντως μόλις το 1787, ο Αντουάν Λαβουαζιέ (1743-1793) κατάλαβε ότι το θειικό οξύ ήταν ένωση υδρογόνου, οξυγόνου και θείου και αντικατέστησε την ως τότε ονομασία του "βιτριολικό οξύ" με την ονομασία "θειικό οξύ" ακολουθώντας το σύστημα ονοματολογίας των οξέων και των αλάτων που ο ίδιος είχε καθιερώσει. 

Σήμερα παράγεται με τη μέθοδο της επαφής συνήθως κοντά στα διυλιστήρια αφού χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη το θειάφι που υπάρχει και απομακρύνεται κατά τη διύλιση του πετρελαίου. Εκτός από τις χρήσεις του στις μπαταρίες, στα χρώματα και στα λιπάσματα, γίνεται και όξινη βροχή και μας "καίει" έμμεσα καταστρέφοντας τα δάση και τα μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Το θειάφι που περιέχεται σε άνθρακα και πετρέλαιο καίγεται δίνοντας αρχικά διοξείδιο του θείου και στη συνέχεια τριοξείδιο του θείου. Αυτό, με τη βοήθεια της υγρασίας στην ατμόσφαιρα, μετατρέπεται σε λεπτά σταγονίδια θειικού οξέος που πέφτουν επάνω στη γη, στους ανθρώπους, στα δέντρα και στα αγάλματα. 

Για να μπει και να χρησιμοποιηθεί στο εργαστήριο χρειάζεται πολύ προσεκτικός χειρισμός. Μία από τις ιδιότητές του που εκδηλώνονται πιο έντονα είναι η απόσπαση από τα μόρια οργανικών ενώσεων ατόμων υδρογόνου και οξυγόνου στην αναλογία που είναι και στο νερό, δηλαδή 2 προς 1 αντιστοίχως (Η2Ο). Αυτό αφήνει στη θέση της οργανικής ένωσης έναν μαύρο πολτό, που είναι ο άνθρακας. Θειικό οξύ σε ζάχαρη δίνει μια μαύρη μάζα. Το ίδιο και με την κυτταρίνη του χαρτιού. 

Ακόμη πιο προσεκτικοί πρέπει να είναι όσοι έρχονται σε επαφή με το γνωστό ως "διάλυμα-πιράνχας". Χρησιμοποιείται για τον τέλειο καθαρισμό των συσκευών των εργαστηρίων από οργανικά υπολείμματα. Η σύστασή του είναι ένα μέρος υπεροξείδιο του υδρογόνου (σε διάλυμα όχι μεγαλύτερο από 30%) και τρία μέρη θειικό οξύ. Είναι ισχυρότατο οξειδωτικό αλλά επιπλέον υδροξυλιώνει τις γυάλινες επιφάνειες, κολλούν δηλαδή συγκροτήματα υδροξυλίου (ΟΗ) που είναι υδρόφιλα και έτσι καθαρίζονται ακόμη καλύτερα τα διάφορα γυάλινα σκεύη. Πρέπει να προστίθεται το υπεροξείδιο στο οξύ και όχι αντίστροφα διότι κατά τη διάλυση παράγεται μεγάλο ποσό θερμότητας (η θερμοκρασία μπορεί να φθάσει στους 120 βαθμούς). Φτιάχνεται "της ώρας", σε ανοιχτά δοχεία και χρησιμοποιείται όλο επί τόπου. Έχουν σημειωθεί πάμπολλες αθέλητες εκρήξεις ως και τραυματισμοί από θραύσματα γυαλιών. 

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ Science

11 Μαΐ 2018

Η ζέστη προκάλεσε έκρηξη της ζωής στην Γη




Νέα θεωρία για την έκρηξη της ζωής στην Γη πριν από 500 εκατομμύρια έτη

Η Κάμβρια περίοδος τοποθετείται από 570.000.000 ως 510.000.000 έτη πριν. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της Γης αφού τότε συνέβη μια πραγματική έκρηξη της ζωής με την μαζική εμφάνιση νέων ειδών τόσο στην στεριά όσο κυρίως στην θάλασσα. Μάλιστα τα περισσότερα είδη που εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο παρουσίαζαν εξαιρετικά ταχύ ρυθμό εξέλιξης.
Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες και έχουν διατυπωθεί δεκάδες θεωρίες για το τι συνέβη εκείνη την περίοδο και που οφείλεται αυτό το… Big Bang της ζωής όπως το έχουν χαρακτηρίσει οι ειδικοί. Ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ στην Βρετανία με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Science Advances» υποστηρίζουν ότι ο πλανήτης βίωνε εκείνη την εποχή κλιματικές αλλαγές παρόμοιες με αυτές που υπάρχουν τώρα  και μάλιστα σε εντονότερο βαθμό. Ενώ όμως σήμερα αυτές οι κλιματικές αλλαγές προκαλούν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης στο μεγαλύτερο μέρος της χλωρίδας και της πανίδας εκείνη την εποχή λειτούργησαν ευεργετικά στην παρουσία και εξέλιξη της ζωής.
Σύμφωνα με τους ερευνητές η θερμοκρασίες στον πλανήτη είχαν αυξηθεί τόσο ώστε να μην υπάρχουν πάγοι στις πολικές περιοχές. Τα νερά ήταν επίσης πολύ ζεστά και η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι στα νερά της Βρετανίας η θερμοκρασία άγγιζε τους 25 βαθμούς Κελσίου. Η μεταβολή του κλίματος και η αύξηση της θερμοκρασίας σε παγκόσμιο επίπεδο έχει υποδειχθεί ως κινητήριος δύναμη της έκρηξης της ζωής την Κάμβρια περίοδο αλλά μέχρι σήμερα παρέμενε μια θεωρητική ιδέα.
Οι ερευνητές αυτή την φορά μελέτησαν απολιθώματα από όντα που ζούσαν εκείνη την εποχή και διέθεταν κέλυφος και επικέντρωσαν την προσοχή τους στα ισότοπα οξυγόνου.
Στην συνέχεια με βάση τα ευρήματα οι ερευνητές πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν για πρώτη φορά με επιστημονικές αποδείξεις τις αυξημένες θερμοκρασίες που υπήρχαν στον πλανήτη εκείνη την εποχή.



10 Μαΐ 2018

Ο Ουρανός είναι… κλούβιος


Όπως φαίνεται ο Ουρανός είναι πιθανότατα ο πλέον... δύσοσμος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος

Τα νέφη του πλανήτη αποτελούνται από υδρόθειο και η ατμόσφαιρα μυρίζει όπως τα χαλασμένα αβγά

Ο Ουρανός είναι ο έβδομος σε απόσταση από τον Ήλιο και ο τέταρτος σε μάζα πλανήτης του Ηλιακού συστήματος. Ούτε οι αποστολές που πέρασαν από τον Ουρανό (Voyager 2), ούτε τα νέας γενιάς επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να συλλέξουν στοιχεία για την σύσταση της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Ένα από τα ερωτήματα που υπήρχαν για τον Ουρανό είναι αν τα νέφη που σχηματίζονται σε αυτόν αποτελούνται από αμμωνία ή υδρόθειο. 
Ερευνητές από την NASA, το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το πανεπιστήμιο του Λέστερ στην Βρετανία με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature Astronomy» υποστηρίζουν ότι βρήκαν την απάντηση. Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Gemini North που βρίσκεται στο όρος Mauna Kea στην Χαβάη οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα νέφη στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Ουρανού αποτελούνται από υδρόθειο, το οποίο έχει χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή, είναι η οσμή που έχουν τα κλούβια αβγά. 
Τα νέφη στους άλλους μεγάλους πλανήτες αερίων του ηλιακού μας συστήματος, στον Δία και στον Κρόνο, αποτελούνται από κρυστάλλους αμμωνίας. Έτσι η ανακάλυψη για τα νέφη του Ουρανού προσφέρει νέα στοιχεία στους επιστήμονες που προσπαθούν να διαπιστώσουν τις συνθήκες σχηματισμού και εξέλιξης των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. 

Πηγή : in.gr