10 Ιουν 2018

Επιστήμονες μετέτρεψαν τη γλυκιά γεύση σε πικρή


Επιστήμονες στις ΗΠΑ επενέβησαν στον εγκέφαλο πειραματόζωων "αναποδογυρίζοντας" τις γεύσεις του γλυκού και του πικρού.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσαν στο περιοδικό "Nature", οι ερευνητές του Ινστιτούτου Συμπεριφοράς Νου-Εγκεφάλου Zuckerman του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, με επικεφαλής τον Δρ Τσαρλς Ζάκερ, απέδειξαν ότι είναι δυνατό να "παίξει" κανείς με τους κατάλληλους νευρώνες του εγκεφάλου και αφενός να "σβήσει" την επιθυμία και τη γεύση του γλυκού, αφετέρου να αναστρέψει την αποστροφή για το πικρό.
Οι νευρώνες που "χειραγωγούνται", βρίσκονται στην αμυγδαλή, στο κέντρο συναισθημάτων του εγκεφάλου. Οι ερευνητές ευελπιστούν ότι η ανακάλυψή τους θα βοηθήσει στη θεραπεία των διατροφικών διαταραχών, όπως η παχυσαρκία και η νευρική ανορεξία.
Η νέα έρευνα, κατά τους επιστήμονες, δείχνει ότι το πολύπλοκο σύστημα γεύσης του εγκεφάλου -που παράγει μια πανσπερμία σκέψεων, αναμνήσεων και συναισθηματικών αντιδράσεων κάθε φορά που ένας άνθρωπος γεύεται κάτι- αποτελείται στην πραγματικότητα από διακριτές μεταξύ τους νευρωνικές μονάδες, οι οποίες είναι δυνατό να απομονωθούν, να τροποποιηθούν ή και να "διαγραφούν" τελείως.
Όταν η γλώσσα έρχεται σε επαφή με μια από τις πέντε βασικές γεύσεις (γλυκό, πικρό, ξινό, αλμυρό, ουμάμι), εξειδικευμένα κύτταρα πάνω της στέλνουν σήματα σε εξειδικευμένες περιοχές του εγκεφάλου, προκειμένου να προσδιορισθεί το συγκεκριμένο είδος της γεύσης και στη συνέχεια να πυροδοτηθεί η αλυσίδα των απολαύσεων, σκέψεων, αναμνήσεων, συμπεριφορών κ.α.
Όμως, όπως δείχνει η νέα έρευνα, είναι δυνατό να μπερδέψει κανείς τον εγκέφαλο, έτσι ώστε να περάσει τη μια γεύση για μια άλλη. Και το μπέρδεμα μπορεί να γίνει στην αμυγδαλή, η οποία συνδέεται άμεσα με το γευστικό φλοιό του εγκεφάλου. Όχι μόνο υπάρχουν ξεχωριστές και σαφώς διαχωρισμένες περιοχές για το γλυκό και το πικρό στο γευστικό φλοιό, αλλά ο ίδιος διαχωρισμός συνεχίζεται έως την αμυγδαλή.
Οι επιστήμονες έδειξαν ότι είναι δυνατό να "χειραγωγηθεί" ο εγκέφαλος, ώστε τεχνητά να ενεργοποιηθεί η περιοχή για το γλυκό, παρόλο που μια τροφή έχει πικρή γεύση, ή αντίστροφα να ενεργοποιηθεί η περιοχή για το πικρό, μολονότι κάτι έχει γλυκιά γεύση. Με αυτό τον τρόπο, οι ερευνητές ήσαν σε θέση να μετατρέψουν τη γεύση του γλυκού σε ερέθισμα αποστροφής και, από την άλλη, να κάνουν ελκυστική την πικρή γεύση.
Φυσιολογικά η ταυτότητα μιας γεύσης και το αίσθημα από αυτήν πάνε χέρι-χέρι. Όμως η νέα μελέτη δείχνει ότι είναι δυνατό να διαχωριστούν. Οι επιστήμονες κατάφεραν, μπλοκάροντας τις περιοχές της γεύσης στην αμυγδαλή, αλλά όχι στον γευστικό φλοιό, να αφήσουν τα πειραματόζωα ικανά να αναγνωρίζουν και να διακρίνουν την πικρή από τη γλυκιά γεύση, αλλά να μην έχουν τις βασικές συνοδευτικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάτι γλυκό είχε πάντα γλυκιά γεύση, αλλά δεν δημιουργούσε λαχτάρα για ακόμη περισσότερο.
"Είναι σαν να τρως μια μπουκιά από την αγαπημένη σου σοκολάτα, αλλά να μην παίρνεις πια καμία απόλαυση από αυτό. Μετά από μερικές μπουκιές, σταματάς να τρως, ενώ κανονικά θα την είχες καταβροχθίσει σε χρόνο ρεκόρ", δήλωσε ο ερευνητής Δρ Λι Γουάνγκ.



6 Ιουν 2018

Ελαιοευρωπεΐνη


H ελαιοευρωπεΐνη (oleuropein) είναι ένας γλυκοζίτης χαρακτηριστικός των Ολεασών (Oleaceae) και αποτελεί το κύριο πολυφαινολικό συστατικό της ελιάς (Olea europaea), από την οποία και ονομάστηκε.
Η ελαιοευρωπεΐνη βρίσκεται στα φύλλα της ελιάς και στον ελαιόκαρπο. Η περιεκτικότητα σε ελαιοευρωπεΐνη είναι μεγαλύτερη στους ανώριμους ελαιόκαρπους και στην ουσία αυτή οφείλεται κυρίως η έντονα πικρή γεύση τους.
H ελαιοευρωπεΐνη ως ξεχωριστή ουσία ανακαλύφθηκε το 1908 από τους Bourquelot και Vintilesco στο ελαιόλαδο, οι οποίοι και της έδωσαν το χαρακτηριστικό της όνομα.
Πολύ αργότερα, το 1960, οι Panizzi, Scarpati και Oriente έδειξαν ότι το μόριο της περιέχει γλυκόζη, β-3,4-διυδροξυ-φαινυλαιθανόλη (υδροξυτυροσόλη) και ένα οξύ το οποίο είναι γνωστό ως ελενολικό οξύ (elenolic acid).
Τα τελευταία χρόνια, η ελαιοευρωπεΐνη αυτή και ορισμένες άλλες πολυφαινόλες όπως και διάφορα παράγωγά τους έχουν μελετηθεί ως προς την φαρμακολογική τους δράση, ιδιαίτερα την αντιοξειδωτική, βακτηριοκτόνο και βακτηριοστατική δράση, καθώς και τη μείωση της “συγκόλλησης” των αιμοπεταλίων. Η ελαιοευρωπεΐνη και τα επιμέρους συστατικά της παίζουν σημαντικό ρόλο στα φυτά, γιατί με την προστατευτική τους δράση (κυρίως αντιοξειδωτική, αλλά και λόγω της πικρής γεύσης) υπερασπίζουν με διάφορους μηχανισμούς τις ελιές από παθογόνους μύκητες και από τα κεντρίσματα εντόμων.
Αντιοξειδωτικές ουσίες στο ελαιόλαδο
Κατά την κατεργασία του ελαιολάδου μέρος της ελαιοευρωπεΐνης υδρολύεται και έτσι παράγονται αρκετές ενώσεις που προσδίδουν στο ελαιόλαδο τις εκλεκτές οργανοληπτικές ιδιότητες και ιδιαίτερα την πικρή του γεύση. Επίσης οι πολυφαινόλες και ο ακόρεστος υδρογονάνθρακας σκουαλένιο παίζουν σημαντικό ρόλο στον περιορισμό της οξείδωσης των λιπαρών οξέων του ελαιολάδου (τάγγισμα)
Η ελαιοευρωπεΐνη, η τυροσόλη, η υδροξυτυροσόλη και το σκουαλένιο (ένας υδρογονάνθρακας και τριτερπένιο, πρόδρομη ένωση της χοληστερόλης και άλλων στεροειδών) αποτελούν τις αντιοξειδωτικές ουσίες του ελαιολάδου και με τη συνεισφορά της α-τοκοφερόλης (βιταμίνη Ε) και το φυτικό λιπαρό οξύ ελαϊκό οξύ εκκαθαρίζουν τις ελεύθερες ρίζες και μειώνουν τις οξειδωτικές βλάβες και το οξειδωτικό stress των αερόβιων οργανισμών. Η αντιοξειδωτική και βακτηριοκτόνος δράση έχει εξαιρετικά ευεργετικές στην υγεία του ανθρώπου.
Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται αρκετές έρευνες ως προς τη δυνατότητα παραλαβής των παραπάνω αντιοξειδωτικών ουσιών από τα υδατικά απόβλητα των ελαιοτριβείων, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν σε αντιοξειδωτικά συμπληρώματα διατροφής ή και φαρμακευτικές ύλες.


5 Ιουν 2018

Το «γλυκό» μυστικό της οχιάς

Εντοπίστηκαν στο δηλητήριο μιας από τις πιο φονικές οχιές σάκχαρα η μελέτη των οποίων μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη νέων θεραπειών

Η οχιά Bothrops insularis που ζει στην Κεντρική και Νότιο Αμερική διαθέτει ένα πολύ ισχυρό δηλητήριο που ανάμεσα στα άλλα καταστρέφει τους νεφρούς και προκαλεί εγκεφαλικό. Το δάγκωμα αυτής της οχιάς πολύ συχνά είναι θανατηφόρο.
Τα περισσότερα δηλητήρια φιδιών είναι ένα μείγμα πολλών πρωτεϊνών που είναι συχνά τοξίνες διαφόρων ειδών (π.χ νευροτοξίνες).
Ομάδα ερευνητών από την Βραζιλία και τις ΗΠΑ μελέτησαν το δηλητήριο από οκτώ είδη αυτής της οχιάς και ανακάλυψαν ότι στις πρωτεΐνες του δηλητηρίου τους βρίσκεται μια ομάδα σακχάρων.
Οι ερευνητές προχώρησαν σε αναλύσεις για να διαπιστώσουν ποια σάκχαρα είναι αυτά, ποια είναι η δομή τους και πώς συνδέονται με τις πρωτεΐνες. Τα ευρήματα τους αναμένεται τώρα να βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων αποτελεσματικών αντίδοτων στο δηλητήριο του συγκεκριμένου φιδιού.
Με δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια δηλητήρια φιδιών χρησιμοποιούνται σε διαφόρων ειδών ιατρικές θεραπείες η νέα ανακάλυψη μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις και σε αυτόν τον τομέα.


✱ Δείτε ακόμα σε αυτό το blog :

2 Ιουν 2018

Ένα βήμα πιο κοντά στο χάπι κατά του hangover


Αν και το αλκοόλ «συνοδεύει» τον άνθρωπο από την απαρχή των κοινωνικών ομάδων, κάνεις μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το hangover, δηλαδή τις δυσάρεστες σωματικές επιπτώσεις μετά από κατάχρηση αλκοόλ.
Ωστόσο, ο Γιουνγκφενγκ Λου, καθηγητής Χημικής και Βιομοριακής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες υποστηρίζει ότι ενδεχομένως να έχει κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη μιας φαρμακευτικής αγωγής που θα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά όλα τα δυσάρεστα συμπτώματα του hangover.
Το αλκοόλ παγκοσμίως αποτελεί μιας εκ των βασικών αιτιών πρόωρου θανάτου και αναπηρίας στα άτομα 15-49 ετών, με την χρόνια κατάχρηση του να συντελεί στην εκδήλωση σοβαρών προβλημάτων υγείας, όπως οι καρδιαγγειακές παθήσεις και ο καρκίνος του ήπατος.
Μέχρι σήμερα, οι διαθέσιμες θεραπευτικές λύσεις για την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ έχουν βασιστεί στην ικανότητα του οργανισμού να αποδομήσει το αλκοόλ.
Ο Δρ Λου σχεδίασε ένα «αντίδοτο», όπως το ονομάζει, που μπορεί να μας βοηθήσει να απολαμβάνουμε λίγο παραπάνω ποτό χωρίς τον φόβο του hangover, ενώ παράλληλα μπορεί να αποτελέσει μια σωτήρια θεραπεία κατά την δηλητηρίασης από το αλκοόλ.
Δημιούργησε λοιπόν μικροκάψουλες τις οποίες γέμισε με φυσικά ένζυμα από τα ηπατικά κύτταρα, ώστε να βοηθήσει το σώμα να επεξεργαστεί ταχύτερα το αλκοόλ.
Όπως εξηγεί «εμπνευστήκαμε από τον τρόπο που το σώμα διασπά το αλκοόλ και επιλέξαμε τα τρία φυσικά ένζυμα που το μετατρέπουν σε άκακα μόρια που στην συνέχεια αποβάλλονται. Κι ενώ αυτό σαν διαδικασία μπορεί να ακούγεται απλό, επειδή τα ένζυμα υπάρχουν ήδη, αλλά έπρεπε να βρούμε ένα ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο να φτάσουν αυτά στο ήπαρ. Για να τα προστατεύσουμε τα «τυλίξαμε» με εγκεκριμένο υλικό από τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA)».
Σε συνεργασία με τον καθηγητή Τσενγκ Τζι, ηπατολόγο στην Ιατρική Σχολή Keck του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια και τον φοιτητή Ντουο Ξου, δοκίμασαν το αντίδοτο σε ποντίκια.
Όταν χορήγησαν σε ενέσιμη μορφή τις μικροκάψουλες στα πειραματόζωα που είχαν μεθύσει από αλκοόλ, τα ένζυμα κατάφεραν να φτάσουν μέσω του κυκλοφορικού συστήματος στο ήπαρ, να μπουν στα κύτταρα και να αποτελέσουν μινι-αντιδραστήρια για την καλύτερη πέψη του αλκοόλ.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι η θεραπεία μείωσε τα επίπεδα του αλκοόλ στο αίμα κατά 45% σε μόλις τέσσερις ώρες, συγκριτικά με τα μεθυσμένα ποντίκια που δεν είχαν πάρει τις μικροκάψουλες.
Παράλληλα, η συγκέντρωση ακεταλδεΰδης (τοξική ουσία που προκαλεί καρκινογένεση, πονοκέφαλο και εμετό μετά την κατανάλωση αλκοόλ), που παράγεται κατά τον φυσιολογικό μεταβολισμό του αλκοόλ από το σώμα, παρέμεινε σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα.
Τα τρωκτικά που είχαν πάρει τις μικροκάψουλες επίσης συνήλθαν γενικά ταχύτερα από τα πειραματόζωα που δεν υποβλήθηκαν στην αγωγή.
Οι επιστήμονες έχουν συνεπώς κάθε λόγο να πιστεύουν ότι η ταχεία αποδόμηση του αλκοόλ μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεμεθύσουν γρηγορότερα και να προλάβει τη δηλητηρίαση, ενώ θα προστατεύσει και το ήπαρ από πιθανές βλάβες.
Η μελέτη συνεχίζεται ώστε να επιβεβαιωθεί η ασφάλεια και αποτελεσματικότητα της μικροκάψουλας και να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ανεπιθύμητων ενεργειών. Αν όλα εξελιχθούν ομαλά, οι ερευνητές σχεδιάζουν τη διεξαγωγή κλινικής μελέτης σε ανθρώπους σε περίπου έναν χρόνο από σήμερα.