Αντιβιοτικά - Πενικιλίνη

Ένα υγρό, ανοιξιάτικο πρωινό, ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ επιστρέφει στο εργαστήριο του, έπειτα από διακοπές. Έχει αφήσει ανοιχτό το παράθυρο στο νοσοκομείο "Saint Mary" του Λονδίνου και φρέσκος αέρας έχει μπει σε ένα σωλήνα, όπου ο μικροβιολόγος αναπτύσσει σταφυλόκοκκους. Τα φοβερά μικρόβια που δρουν μυστικά και προκαλούν θανατηφόρες σηψαιμίες έχουν εξαφανιστεί. Στη θέση τους o Φλέμινγκ βλέπει αποικίες μανιταριών. Οι υπηρεσίες υγιεινής ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται : Πενικίλιουμ, δηλαδή Μούχλα.

Ο Φλέμινγκ αρχίζει πειράματα και βλέπει ότι όπου αναπτύσσεται μούχλα, πεθαίνουν ορισμένα βακτηρίδια. Το 1929 δημοσιεύει τις πρώτες του εντυπώσεις. Τα μανιτάρια του όμως αποτυγχάνουν, όπως απέτυχαν και το 1895, όταν τα πρωτοανακάλυψε ο Ιταλός Βιντέτζιο Τιμπέριο και διαπίστωσε ότι χτυπούν τα  μικρόβια.

Αλλά ο Φλέμινγκ επιμένει και περνά πάλι στην επίθεση το 1936, στο Διεθνές Συνέδριο Μικροβιολογίας που οργανώθηκε στο Λονδίνο. Είναι πεισμένος ότι το φάρμακο που θα κατασκευαστεί από τα μανιτάρια του θα γίνει μια ημέρα παγκόσμιο. Οι άλλοι επιστήμονες επιτέλους τον ακολουθούν. Ρίχνονται στις καλλιέργειες μούχλας και αναζητούν μια μέθοδο για να πάρουν από τα μανιτάρια τη φαρμακευτική ουσία. Από το 1938 έως το 1939 μια ομάδα γιατρών, βακτηριολόγων και χημικών, υπό την εποπτεία του Αυστραλού Χάουαρντ Ουόλτερ Φλόρεϊ και του Άγγλου Ερνστ Μπόρις Τσέιν, τελειοποιεί την παρασκευή της πενικιλίνης.

Ο Φλέμινγκ υπήρξε ο πρώτος που κατόρθωσε να απομονώσει τη δραστική ουσία, γι' αυτό εξάλλου και την ονόμασε ("πενικιλίνη"). Επίσης συντηρούσε και καλλιεργούσε τον μύκητα επί 12 χρόνια, συνεχίζοντας μέχρι το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε χημικού αρκετά ικανού ώστε να παράγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλίνης.

Φλέμινγκ, Φλόρεϊ και Τσέιν μοιράζονται το 1945 το Νόμπελ Ιατρικής.
Η δεύτερη γυναίκα του Αλεξάντερ Φλέμινγκ ήταν η Αμαλία Κουτσούρη–Φλέμινγκ. Παντρεύτηκαν το 1953, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955.

Από την άλλη πλευρά τον Ατλαντικού, ο Ρενέ Ντιμπό καλλιεργεί από το 1935 ένα μικρόβιο που σκοτώνει σταφυλόκοκκους. Το ονομάζει "γκραμισιντίν" και είναι το πρώτο αντιβιοτικό βιομηχανικής παραγωγής. Η πενικιλίνη είναι πολύ ασταθής και δεν θα πάρει τη μορφή φαρμάκου πριν από το 1943.

Ένα πρώτο ιατρικό απόσπασμα στέλνεται στην Αίγυπτο. Οι γιατροί θεραπεύουν τους αρρώστους της 8ης στρατιάς. Τα αποτελέσματα είναι τόσο προφανή, που ο ίδιος o Αμερικανός υπουργός Άμυνας, αναλαμβάνει υπό την ευθύνη του την παραγωγή του φαρμάκου. Αμέσως το φάρμακο στέλνεται για τους τραυματίες στην πρώτη γραμμή του πυρός. Όπου μάχονται οι συμμαχικές δυνάμεις, δίπλα τους πολεμούν οι πενικιλίνες, εξολοθρεύοντας τα μικρόβια. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν στα νοσοκομεία από μολύνσεις. Η επιτροπή για το βραβείο Νόμπελ σνόμπαρε τον Ρενέ Ντιμπό. Εκείνος όμως από το 1944 είχε προβλέψει την επαπειλούμενη εισβολή και φώναζε ότι, αν η χρήση των αντιμικροβιακών φαρμάκων γενικευτεί, τότε οι επιστήμονες θα πρέπει να περιμένουν την εμφάνιση άλλων βακτηριδίων, περισσότερο ανθεκτικών...

Περισσότερα για την πενικιλίνη εδώ

Γραφένιο : άνθρακας σε δύο διαστάσεις

To γραφένιο αποτελείται

από δισδιάστατα φύλλα

άνθρακα  

Ερευνητές σε όλο τον κόσμο πασχίζουν να βρουν τρόπο να παράγουν μαζικά το γραφένιο, μια σχετικά νέα μορφή του άνθρακα, πιο σκληρή από το ατσάλι και πιο αγώγιμη από το χαλκό.

Το γραφένιο αποτελείται από άτομα άνθρακα που διατάσσονται όλα στο ίδιο επίπεδο και σχηματίζουν έτσι ένα φύλλο με πάχος ενός μόλις ατόμου. Τα φύλλα αυτά θα μπορούσαν μια μέρα να αντικαταστήσουν το πυρίτιο στην παραγωγή κυκλωμάτων, να αξιοποιηθούν σε ηλιακούς συλλέκτες υψηλής απόδοσης και να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για υπερανθεκτικά νήματα και επιφάνειες.

Οι πρώτοι που απομόνωσαν το εξωτικό υλικό ήταν οι φυσικοί Αντρέ Γκέιμ και Κονσταντίν Νοβολέσοφ στη Βρετανία, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μια απλή κολλητική ταινία για να αποσπάσουν φύλλα γραφένιου από κρυστάλλους γραφίτη. Η ανακάλυψη τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσικής του 2010, ωστόσο η μέθοδος της κολλητικής ταινίας δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα.

H επικρατέστερη από τις τεχνικές που έχουν προταθεί για μαζική παραγωγή αφορά την παραγωγή φύλλων οξειδίου του γραφενίου, το οποίο στη συνέχεια ανάγεται με χημικές μεθόδους ώστε να απομακρυνθεί το οξυγόνο και να μείνει καθαρό γραφένιο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι αντιδράσεις αναγωγής απαιτούν δραστικά χημικά ή θέρμανση και μειώνουν την ποιότητα του παραγόμενου γραφένιου.

Τώρα ερευνητές στην Ιαπωνία αναφέρουν ότι ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο για την παραγωγή Αυτό που δοκίμασαν ήταν να συλλέξουν δείγματα ιζημάτων από ένα γειτονικό ποτάμι στην περιοχή του Αΐτσι και να καλλιεργήσουν στο εργαστήριο τα αναερόβια βακτήρια της λάσπης.

Οι βακτηριακές καλλιέργειες αφέθηκαν στη συνέχεια να δράσουν πάνω σε φύλλα οξείδιου του γραφενίου τοποθετημένα σε πλάκες πυριτίου. Τρεις ημέρες αργότερα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα βακτήρια είχαν απομακρύνει τα άτομα οξυγόνου αφήνοντας καθαρό γραφένιο καλής ποιότητας.

Αν η μέθοδος αποδειχθεί αποτελεσματική και σε μεγάλη κλίμακα, το γραφένιο θα μπορούσε να παράγεται στο μέλλον με τη βοήθεια αυτών των ταπεινών μικροβίων της λάσπης.



Η έρευνα δημοσιεύεται στο Journal of Physics : Conference Series

Περισσότερα για το Νόμπελ Φυσικής 2010 εδώ

Σχετικά άρθρα

Χημική μέθοδος φέρνει πιο κοντά τα κυκλώματα από γραφένιο

Κυκλώματα από γραφένιο κατευθείαν από τον εκτυπωτή

Το πολυμήχανο γραφένιο ετοιμάζεται να αντικαταστήσει το Teflon

Το χρώμα εμποδίζει την ανακύκλωση χαρτιού

Ίσως σύντομα το ωραίο άσπρο χρώμα στην εκτύπωση να αποτελεί παρελθόν. Ο λόγος ; Στη διαδικασία ανακύκλωσης χαρτιού είναι δύσκολο να αφαιρεθούν τα υδατοδιαλυτά χρώματα από τις ψηφιακές εκτυπώσεις. Φανταστείτε να μην μπορείτε να διαβάσετε πια τα άρθρα της εφημερίδας επειδή το χαρτί είναι σκούρο και λεκιασμένο. Το σενάριο αυτό δεν είναι και τόσο απίθανο, λένε τουλάχιστον οι κατασκευαστές χαρτιού. Ο λόγος είναι η νέα σύγχρονη ψηφιακή διαδικασία εκτύπωσης, η οποία λειτουργεί διαφορετικά από τον παλαιό τρόπο εκτύπωσης μιας εφημερίδας.

Όλο συχνότερα ψηφιακές εκτυπώσεις καταλήγουν στην ανακύκλωση: διαφημιστικά έντυπα ή εκτυπωμένες φωτογραφίες. Στην ψηφιακή εκτύπωση όλα είναι εύκολα. Από τον υπολογιστή η εντολή πηγαίνει απευθείας στον εκτυπωτή λέιζερ ή ψεκασμού μελάνης. Σε αντίθεση, η εκτύπωση εφημερίδων και βιβλίων περνά αναγκαστικά από την τυπογραφική πρέσα.
Σχεδόν αδύνατο να αφαιρεθεί το χρώμα από ψηφιακές εκτυπώσεις

Τα ψηφιακά χρώματα εκτύπωσης είναι υδατοδιαλυτά. Αυτό όπως που μοιάζει τόσο φιλικό προς το περιβάλλον είναι εν τέλει προβληματικό. Ακόμα και περιορισμένες ποσότητες τέτοιων εκτυπώσεων μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ανακύκλωση χαρτιού, γράφει η Διεθνής Ένωση Ερευνών για τη διαδικασία de-inking, για την αφαίρεση δηλαδή των χρωμάτων από το χαρτί.

Για να ανακυκλωθούν τα χαρτιά θα πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν τα χρώματα. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται deinking και έχει απόλυτη επιτυχία όταν έχουμε να κάνουμε με εκτύπωση offset. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ψηφιακά υδατοδιαλυτά χρώματα τότε είναι σχεδόν αδύνατη η αφαίρεσή τους από το χαρτί. "Μοιάζει λίγο σαν να πλένετε λευκά ρούχα στο πλυντήριο και μέσα να έχετε ξεχάσει μια καινούργια κόκκινη κάλτσα", λέει ο Αξελ Φίσερ, ειδικός στην ανακύκλωση ψηφιακών εκτυπώσεων.

Στο τραπέζι βρίσκεται η πρόταση ορισμένων ειδικών που ζητούν την καθιέρωση ειδικής σφραγίδας για εκτυπωτές που πιστοποιεί το πόσο φιλικοί είναι προς το περιβάλλον, δηλαδή πόσο εύκολα μπορούν να αφαιρεθούν τα χρώματα από τις εκτυπώσεις τους. Η Αυστρία διαθέτει ήδη μια τέτοια σφραγίδα. Σύμφωνα με το Γερμανό ειδικό Αξελ Φίσερ μια παρόμοια σφραγίδα είναι αντικείμενο συζήτησης εδώ και αρκετά χρόνια και στην Ευρώπη. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

Xρωματιστή χημεία

Η χρησιμοποίηση των χρωμάτων ανάγεται σε πολύ παλιά εποχή. Τα πρώτα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν φυσικά χρώματα, που απαντούσαν στη φύση σαν ορυκτά, όπως π.χ. η ώχρα, το κιννάβαρι, η σανδαράχη κ.α.

Παράλληλα χρησιμοποιήθηκαν χρώματα φυτικής ή ζωικής προέλευσης, όπως π.χ. η πορφύρα και το ινδικό (λουλάκι).

Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά φυσικά χρώματα. Το πρώτο συνθετικό χρώμα, που χρησιμοποιήθηκε για το βάψιμο του μεταξιού, ήταν το πικρικό οξύ, που παρασκευάστηκε το 1771. Ο δρόμος για τη σύνθεση οργανικών χρωμάτων ουσιαστικά άνοιξε το 1856, όταν ο Άγγλος Perkin παρασκεύασε τη μωβεΐνη.

Τι κάνει μια ουσία να είναι χρώμα ; Στα μόρια των ουσιών αυτών υπάρχουν ειδικές ομάδες, που ονομάζονται χρωμοφόρες ομάδες και έχουν την ιδιότητα να μετατοπίζουν την περιοχή απορρόφησης του φωτός, έτσι ώστε αυτό να γίνεται ορατό.   Η ικανότητα αυτών των ουσιών να βάφουν π.χ. τις υφάνσιμες ύλες, οφείλεται στην παρουσία άλλων ομάδων στα μόριά τους, που ονομάζονται αυξόχρωμες ομάδες και οι οποίες σχηματίζουν ενώσεις με τα συστατικά των ινών. Έτσι μια έγχρωμη γενικά ουσία δεν μπορεί να θεωρηθεί χρώμα, αν δεν περιέχει στο μόριό της και αυξόχρωμες ομάδες.

Οι αυξόχρωμες ομάδες, αν και δεν έχουν σχέση με το χρώμα της ουσίας, παίζουν ρόλο στην απόχρωση αυτού. Όταν κάνουν το χρώμα βαθύτερο (πιο σκούρο) λέγονται βαθύχρωμες, ενώ όταν το κάνουν πιο ανοιχτό, λέγονται υψόχρωμες.

Ανάλογα με τη φύση του είδους που πρόκειται να βαφεί, χρησιμοποιείται και διαφορετικό χρώμα. Ας μιλήσουμε πρώτα για τη βαφή των υφασμάτων.

Οι βαμβακερές ίνες αποτελούνται από κυτταρίνη και έχουν ουδέτερες ιδιότητες, ενώ το μαλλί και το μετάξι που αποτελούνται από πρωτεΐνες, χαρακτηρίζονται από όξινες και βασικές ιδιότητες ταυτόχρονα.

Τα χρώματα βαφής τους κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες με κριτήρια :

α) Τη χημική κατασκευή τους και  β) Τον τρόπο βαφής.

Έτσι διακρίνονται σε :

Βασικά χρώματα, που βάφουν απευθείας το μαλλί και το μετάξι, αλλά και το βαμβάκι, μετά από ειδική κατεργασία.

     Όξινα χρώματα, που βάφουν μόνο το μαλλί και το μετάξι.

Χρώματα απευθείας βαφής, που βάφουν χωρίς βοηθητικά μέσα τόσο το μαλλί και το μετάξι, όσο και το βαμβάκι.

Χρώματα με πρόστυψη, που για να πραγματοποιηθεί η στερέωση του χρώματος πρέπει να χρησιμοποιηθούν ορισμένες ουσίες που λέγονται προστύμματα. Ως προστύμματα χρησιμοποιούνται υδροξείδια ορισμένων μετάλλων π.χ. αργιλίου, σιδήρου, χρωμίου, η τανίνη, το τρυγικό καλιονάτριο κ.λ.π.

Τα προστύμματα σχηματίζουν αδιάλυτες ενώσεις, που ονομάζονται λάκες.

Χρώματα αναπτύξεως, που σχηματίζονται από τα συστατικά τους τη στιγμή της βαφής. Οι ίνες διαποτίζονται με το ένα συστατικό του χρώματος και στη συνέχεια υφίστανται κατεργασία με διάλυμα του άλλου συστατικού, οπότε σχηματίζεται το χρώμα. Η βιομηχανία των οργανικών χρωμάτων έχει γίνει σήμερα μια από τις πιο σημαντικές βιομηχανίες και μας προσφέρει σήμερα χιλιάδες χρωστικές ύλες, που υπερτερούν σε σύγκριση με τις φυσικές σε ποικιλία, αντοχή στο φως, το νερό και τα απορρυπαντικά, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ πιο φτηνές από αυτές.

Χρώματα επιφανειών

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, το κύριο συστατικό των βαφών αυτών ήταν το λινέλαιο, το οποίο αραιωνόταν με τερεβινθέλαιο (νέφτι) και το χρώμα οφειλόταν στον βασικό ανθρακικό μόλυβδο, που είναι λευκός και στον οποίο είχαν προστεθεί διάφορες χρωστικές ουσίες.

Τότε κυκλοφόρησαν στην αγορά τα “πλαστικά” χρώματα, που ήταν βασισμένα σε πολυμερή παράγωγα και έγιναν πολύ δημοφιλή. Παράλληλα, οι τεχνικές του βαψίματος βελτιώθηκαν και φτάσαμε στα σημερινά δεδομένα, όπου τα πλαστικά χρώματα όχι μόνον έχουν εκτοπίσει τις λαδομπογιές, αλλά μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε.

Λειτουργία των βαφών επιφανειών

Η βασική λειτουργία μιας βαφής, δηλαδή η προστασία μιας επιφάνειας από το φως, το νερό και τον αέρα επιτυγχάνεται με το πέρασμα μιας λεπτής, ανθεκτικής και αδιαπέραστης μεμβράνης πάνω στην επιφάνεια. Η μεμβράνη αυτή περιέχει συνήθως χρωστικές ουσίες για να καλύψει και να διακοσμήσει την επιφάνεια.

Έτσι οι βαφές αυτές έχουν δύο (2) βασικά συστατικά :

1) Το μέσον, το υγρό μέρος της βαφής, το οποίο πολυμερίζεται και παρέχει την προστατευτική μεμβράνη.

2) Τη χρωστική ουσία, ένα στερεό που βρίσκεται διασπαρμένο στο μέσον, που χρωματίζει την μεμβράνη.

Λαδομπογιές

Το βασικό συστατικό τους είναι το λινελαϊκό οξύ, ένα ακόρεστο οργανικό οξύ που αποτελείται από μια μακριά αλυσίδα δεκαοκτώ (18) ατόμων άνθρακα και έχει δύο διπλούς δεσμούς.

Όταν το έλαιο εκτεθεί στον αέρα, το οξυγόνο ενώνεται με τα άτομα του άνθρακα των διπλών δεσμών, σχηματίζοντας υπεροξειδικούς δεσμούς και συνδέοντας τις αλυσίδες μεταξύ τους. Έτσι δημιουργείται η προστατευτική μεμβράνη.

Οι λαδομπογιές έχουν το πλεονέκτημα να εφαρμόζουν σε πορώδεις επιφάνειες, όπως το ξύλο, ενώ το βασικό τους μειονέκτημα είναι ότι αργούν να στεγνώσουν, επειδή η αντίδραση συνεχίζεται για αρκετό χρονικό διάστημα μετά την εφαρμογή τους.

     Πλαστικές βαφές

Οι βαφές αυτές περιέχουν οξικό πολυβινυλεστέρα ή μεθακρυλικό μεθυλεστέρα, που βρίσκονται με τη μορφή γαλακτώματος μέσα στο νερό.

Οι πλαστικές βαφές έχουν πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις λαδομπογιές : στεγνώνουν γρήγορα, δεν έχουν έντονη οσμή, διαλύονται με νερό, η πρώτη ύλη είναι άφλεκτη και μη τοξική.

Από την άλλη πλευρά δεν γυαλίζουν και είναι αρκετά μαλακές. Η σκληρότητά τους αυξάνεται με τη χρήση διάφορων πρόσθετων, όπως π.χ. το μεθακρυλικό νάτριο.

Χρώματα παντού . . .

Η Χημεία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο να πάρει ο κόσμος μας χρώμα.

Ας ελπίσουμε πως θα συνεχίσει να δίνει χρώμα και στη γκρίζα καθημερινότητά μας...

Το κινέζικο "φάρμακο της φωτιάς"

Ποιες εφευρέσεις έχουν αλλάξει πιο πολύ την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας ;

Αν μιλούσαμε για τα χρόνια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η απάντηση είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ό,τι άλλο ήρθε κατόπιν, αλλά αν γυρίσουμε τις σελίδες της ιστορίας στο Μεσαίωνα, η απάντηση πιθανώς θα ήταν η πυρίτιδα. Τι γνωρίζουμε όμως για την προέλευση αυτής της εκρηκτικής εφεύρεσης ;

Αφού οι πρόγονοί μας είχαν ξοδέψει τον περισσότερο χρόνο τους πολεμώντας μεταξύ τους σε παρατεταμένους πολέμους, όταν άλλαξαν τα μέσα με τα οποία τους διεξήγαγαν, πρέπει ν' άλλαξε και η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Πιο συγκεκριμένα, τα κανόνια που γέμιζαν με πυρίτιδα έβαλαν τέλος σε μια εποχή, κατά την οποία τα οχυρωμένα κάστρα ήταν ουσιαστικά απόρθητα. Τα πυροβόλα όπλα επίσης επέτρεπαν σε μικρές, καλώς εξοπλισμένες, στρατιωτικές δυνάμεις να νικούν μεγαλύτερα αλλά όχι τόσο καλά εξοπλισμένα στρατεύματα. Επειδή ακριβώς η σημασία της πυρίτιδας είναι σαφώς μεγάλη, είναι παράξενο το ότι κανείς δεν είναι γνωστός ως "ο εφευρέτης της πυρίτιδας" όπως συμβαίνει με την τυπογραφία, μια άλλη μέγιστη εφεύρεση του Μεσαίωνα.

Η αλήθεια είναι πως η πυρίτιδα ανακαλύφθηκε μάλλον, παρά εφευρέθηκε, από τους Κινέζους κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους για κάτι τελείως διαφορετικό από ένα εκρηκτικό. Για να καταλάβουμε πώς συνέβη αυτό πρέπει να μάθουμε κάποιες από τις δραστηριότητες των Κινέζων αλχημιστών. Οι χημικές θεωρίες τους μπορεί τώρα να φαίνονται παράλογες, όμως ήταν ικανοί και επιμελείς πειραματιστές.

Οι Κινέζοι Αλχημιστές

Οι Κινέζοι αλχημιστές πίστευαν στην Ταοϊστική θρησκεία. Μια σχολή του Ταοϊσμού δίδασκε πως η ανθρώπινη αθανασία μπορούσε να επιτευχθεί πίνοντας φίλτρα παρασκευασμένα από Ταοϊστές αλχημιστές. Η παραγωγή τέτοιων ελιξιρίων μέσω της ανάμιξης οποιωνδήποτε υλικών περνούσαν από το χέρι τους, οδήγησε στην ανακάλυψη ενός πλήθους χημικών μεταλλαγών.

    Μια ευρείας χρήσεως ουσία από τους Ταοϊστές αλχημιστές ήταν η αλατόπετρα ή νιτρικό κάλιο. Επειδή ήταν φυσικό προϊόν της Κίνας, ήταν γνωστό αυτό την εποχή των Han. Το θείο ήταν επίσης πολύ γνωστό και αναμεμιγμένο με το νιτρικό κάλιο, καιγόταν ισχυρά.

Η πρόσθεση ουσιών που περιείχαν άνθρακα, πιθανώς τυχαία, παρήγε μίγματα τα οποία αναφλέγονταν με κάποια δύναμη αλλά δεν εκρήγνυντο. Είναι αμφίβολο εάν η πυρίτιδα δόθηκε ποτέ ως ελιξίριο της αθανασίας, όμως διαμορφώθηκε από αλχημιστές για τους οποίους κάθε χημικό ήταν ένα ισχυρό φάρμακο και το παλιό κινέζικο όνομα που δόθηκε στην πυρίτιδα ήταν : huo yao ή "φάρμακο της φωτιάς".

    Η Εκρηκτική πυρίτιδα 

Η πυρίτιδα που χρησιμοποιείται ως εκρηκτικό περιέχει ένα μεγάλο ποσοστό νιτρικού καλίου και φαίνεται να αποτελεί σταδιακή εξέλιξη του μίγματος χαμηλής αναφλέξεως που περιγράφηκε για πρώτη φορά από τους Κινέζους αλχημιστές. Η πρώτη τυπωμένη συνταγή για εκρηκτική πυρίτιδα που επιβιώνει ακόμα εμφανίστηκε σ' ένα κινέζικο στρατιωτικό εγχειρίδιο του 1044 μ.Χ. Είναι σαφές πως εκείνη την περίοδο τη χρησιμοποιούσαν για τον πόλεμο, αν και είχε διατηρήσει την ονομασία "φάρμακο της φωτιάς". Αυτή την πυρίτιδα τη χρησιμοποιούσαν στην Κίνα τρεις αιώνες πριν από τη χρήση της στην Ευρώπη.

    Πώς ταξίδεψε η γνώση της πυρίτιδας ως τη Δύση ; Υπάρχουν κάποιες επαφές με την Κίνα κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα. Γύρω στα 1253 διάφοροι φραγκισκανοί μοναχοί ταξίδεψαν στη Μογγολική αυλή ως διπλωματικοί απεσταλμένοι. Αυτοί ταξίδεψαν και στην Κίνα και μπορεί να είδαν την πυρίτιδα εν χρήσει. Επίσης το 13ο αιώνα διάφοροι έμποροι, εκ των οποίων πιο διάσημος είναι ο Marco Polo, ταξίδεψαν εκτεταμένα στην Κίνα και επέστρεψαν στη Δύση. Κάποιος έφερε μαζί του τη γνώση της πυρίτιδας και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να φτιάχνουν βόμβες στα 1327.

     Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή . . .

Τελικά, η αθανασία που πέτυχαν οι Ταοϊστές έχει μια φύση που αυτοί δεν θα είχαν θελήσει.