Νάιλον ιστορίες - Wallace Carothers

Λίγο πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία DuPont στην Αμερική ανακοινώνει ότι ετοιμάζεται να βγάλει στην αγορά μια ίνα "στέρεη όπως ο χάλυβας, λεπτή όπως ο ιστός της αράχνης και με μια θαυμάσια λάμψη". Είναι το νάιλον...

Φρενίτις : 64 εκατομμύρια ζευγάρια νάιλον κάλτσες πωλούνται σε ένα μόνο πρωινό...

Ο Wallace Carothers μπορεί να θεωρηθεί ως ο πατέρας των τεχνητών πολυμερών και είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για την εφεύρεση του νάιλον και του νεοπρένιου, του πρώτου συνθετικού ελαστικού. Ήταν ένας λαμπρός χημικός, που γεννήθηκε το 1896 στην Αϊόβα. Πρώτα σπούδασε λογιστικά και αργότερα σπούδασε χημεία (ενώ δίδασκε λογιστικά) στο Tarkio College στο Μισούρι. Έλαβε τόσο πτυχίο Master και PhD από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις και στη συνέχεια έγινε καθηγητής στο Χάρβαρντ, όπου και ξεκίνησε την έρευνά του σε χημικές δομές των πολυμερών το 1924.

Το 1928, η χημική εταιρεία DuPont άνοιξε ένα εργαστήριο έρευνας για την ανάπτυξη των τεχνητών υλικών και ο Carothers αποχώρησε από τη θέση του στο Χάρβαρντ για να γίνει επικεφαλής του τμήματος αυτού. 

Η ερευνητική ομάδα του Carothers παρασκεύασε το νεοπρένιο το 1931 και στη συνέχεια στράφηκε προς μια συνθετική ίνα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το μετάξι.  Η κύρια πηγή των Ηνωμένων Πολιτειών σε μετάξι ήταν η Ιαπωνία και οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είχαν διακοπεί.

Το 1934, ο Carothers είχε κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση δημιουργίας συνθετικού μεταξιού συνδυάζοντας τις χημικές ουσίες εξαμεθυλενοδιαμίνη και αδιπικό οξύ για να δημιουργήσει μια νέα ίνα που σχηματίζεται με τη διαδικασία που είναι γνωστή ως αντίδραση συμπύκνωσης. Σε μια τέτοια αντίδραση συμπύκνωσης τα δύο μόρια σχηματίζουν ένα νέο προϊόν μαζί με νερό ως παραπροϊόν.

Σε μια απλή προσέγγιση, τα μόρια με μια ομάδα οξέος (-COOH) σε κάθε άκρο αντιδρούν με μόρια που περιέχουν αμινομάδα (-ΝΗ₂) σε κάθε άκρο της αμίνης. Το νάιλον που προκύπτει ονομάζεται με βάση τον αριθμό ατόμων άνθρακα που έχει η καθεμία πρώτη ύλη. Το πιο κοινό νάιλον, αυτό που παράγεται από εξαμεθυλενοδιαμίνη (6 άτομα άνθρακα) και αδιπικό οξύ (6 άτομα άνθρακα) ονομάζεται νάιλον-6,6.

Ο Carothers βελτίωσε τη διαδικασία (δεδομένου ότι το νερό που παράγεται από την αντίδραση εξασθενούσε τις ίνες) με την προσαρμογή του εξοπλισμού έτσι ώστε το νερό να αποστάζεται και απομακρύνεται από τη διαδικασία, οπότε παράγονταν ισχυρότερες ίνες.

Η DuPont κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη νέα ίνα γνωστή ως νάιλον το 1935 και την προώθησε στην αγορά το 1938. Για το όνομα "nylon" έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις.

Το 1936 ο Carothers παντρεύτηκε την Helen Sweetman, μια συνάδελφό του στην DuPont. Απέκτησαν μια κόρη, αλλά τραγικά ο Carothers αυτοκτόνησε πριν από τη γέννηση του παιδιού αυτού. Ήταν πιθανό ότι ο Carothers υπέφερε από μανιοκατάθλιψη, και ο πρόωρος θάνατος της αδελφής του, το 1937, επιδείνωσε την κατάστασή του.

Τον Απρίλιο του 1937, ο Wallace Carothers έδωσε τέλος στη ζωή του σε ένα φτηνό δωμάτιο ξενοδοχείου στη Φιλαδέλφεια, πίνοντας ένα θανατηφόρο κοκτέιλ χυμού πορτοκαλιού και κυανιούχου καλίου...

Πηγές :

1. Hermes, Matthew. Enough for One Lifetime. Wallace Carothers, Inventor of Nylon, Chemical Heritage Foundation, 1996 (περιγραφή και προεπισκόπηση του βιβλίου εδώ)

2. Wikipedia