Όταν το αργίλιο ήταν πιο ακριβό από το χρυσό ...

Μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα το αργίλιο ήταν ένα μη κοινό μέταλλο – μόνον οι πλούσιοι μπορούσαν να το διαθέτουν. Αναφέρεται μάλιστα χαρακτηριστικά ότι ο βασιλιάς Ναπολέων ΙΙΙ σέρβιρε μόνον τα περισσότερο τιμώμενα πρόσωπα σε αλουμινένια σκεύη.

Ένας Αμερικανός φοιτητής στο Οχάιο, ο Charles Hall (1863-1914) από μικρή ηλικία άρχισε μια σειρά πειραμάτων με σκοπό να ανακαλύψει μια φτηνή μέθοδο εξαγωγής του μετάλλου από τις ενώσεις του.

Η δυσκολία που αντιμετώπισε ήταν γνωστή από παλιά : το αργίλιο είναι πολύ δραστικό μέταλλο και έτσι δεν μπορούσε να παρασκευαστεί καθαρό με τις συνηθισμένες χημικές αντιδράσεις.

Οι προσπάθειες να παραχθεί ηλεκτρολυτικά από το οξείδιο του αργιλίου (αλουμίνα, Al₂O₃₎ που περιέχεται στο ορυκτό βωξίτης (από το Les Beaux στη Γαλλία, όπου ανακαλύφθηκε το 1821) ήταν αντιπαραγωγικές, καθώς το  οξείδιο του αργιλίου είχε πολύ υψηλό σημείο τήξης (πάνω από 2000 βαθμούς Κελσίου).

Το 1886 ο Hall ανακάλυψε ότι το Al₂O₃ διαλύεται σε τήγμα κρυολίθου (Na₃AlF₆) και δίνει ένα μίγμα με σχετικά χαμηλό σημείο τήξης, από το οποίο το αργίλιο θα μπορούσε να παρασκευαστεί ηλεκτρολυτικά.

Σαν από παιχνίδι της Μοίρας, ο Paul Herault, ένας Γάλλος, που γεννήθηκε και πέθανε τις ίδιες ακριβώς χρονιές με τον Hall, πραγματοποίησε την ίδια ανακάλυψη περίπου τον ίδιο καιρό.

Σήμερα η ηλεκτρολυτική μέθοδος παρασκευής αργιλίου είναι γνωστή σαν "μέθοδος Hall-Herault".

Περισσότερες πληροφορίες (wikipedia)

Charles Hall  

Paul Herault 

Μέθοδος Hall–Herault