Την εποχή που ήρθε στην Ευρώπη - γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα - η σοκολάτα θεωρήθηκε προνόμιο των πλουσίων. Όμως η τόσο απλή συνταγή της (σκόνη κακάο, ζάχαρη και γάλα) διαδόθηκε αστραπιαία, ώστε να κατακτήσει πλατύτερα στρώματα και να γίνει είδος μαζικής κατανάλωσης.
Η επιθυμία για τη σοκολάτα οφείλεται στα τριακόσια και πλέον χημικά συστατικά της, τα περισσότερα από τα οποία δημιουργούνται κατά τα στάδια της επεξεργασίας της. Όταν οι σπόροι του κακάο απλώνονται στον ήλιο για να ξεραθούν, τα ογκώδη μόρια διασπώνται σε μικρότερα και έτσι δημιουργείται το λεπτό σοκολατένιο άρωμα στη μυρωδιά και στη γεύση.
Η τόνωση που φέρνει, οφείλεται εν μέρει στο ποσοστό καφεϊνης που περιέχεται, αλλά κυρίως οφείλεται σε μια άλλη ουσία, τη θεοβρωμίνη, λέξη που αποτελείται από τα συνθετικά "θεός" και βρώσις", δηλαδή "τροφή των θεών". Η ίδια ονομασία δόθηκε από το διάσημο Σουηδό βοτανολόγο Κάρολο Λινναίο στο κακαόδεντρο : Theobroma cacao.
Η αίσθηση που δίνει η σοκολάτα λιώνοντας στο στόμα, οφείλεται στα υψηλά λιπαρά (περίπου 50%) που περιέχει. Η κύρια λιπαρή ουσία, το βούτυρο του κακάο, έχει σημείο τήξεως 34 βαθμούς Κελσίου, δηλαδή λίγο χαμηλότερα από τη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος. Όταν λοιπόν λιώνει το λίπος αυτό, απορροφάται ενέργεια και αυτή ακριβώς η ιδιότητα δίνει μια αίσθηση δροσιάς.
Πριν από μερικά χρόνια ανακαλύφθηκε ότι υπήρχαν στον εγκέφαλο υποδοχείς για την τετραϋδροκανναβινόλη (ΤΗC) τη δραστική ουσία των κανναβινοειδών (χασίς και μαριχουάνα). Το γεγονός αυτό καθαυτό παραμένει μυστήριο, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί η αιτία ύπαρξης τέτοιων υποδοχέων. Όμως άνοιξε το πεδίο για νέες έρευνες.
Το 1992 βρέθηκε ότι μια Ν-ακυλαιθανολαμίνη, η οποία ονομάστηκε ανανδαμίδη, ενώνεται με τον υποδοχέα των κανναβινοειδών.
Η ανανδαμίδη, που είναι ένας νευρομεταφορέας και παράγεται στον εγκέφαλο, διασπάται μετά από μικρό χρονικό διάστημα από ένα ένζυμο.
Σε πιο πρόσφατες έρευνες, ο Daniele Piomelli και οι συνεργάτες του ταυτοποίησαν δύο ενώσεις στη σοκολάτα, τη Ν-ελαϋλαιθανολαμίνη (Ν-oleoylethanolamine) και τη Ν-λινελαϋλαιθανολαμίνη (Ν-linoleoylethanolamine), που μοιάζουν με την ανανδαμίδη.
Σε πειράματα βρέθηκε ότι αυτές οι δύο ουσίες επιβραδύνουν τη διάσπαση της ανανδαμίδης. Όμως δεν προκαλείται η ίδια ευφορία με αυτή που προκαλεί η ΤΗC.
Αυτό οφείλεται στο ότι τα "ξαδέλφια" της ανανδαμίδης δεν ενώνονται με τους υποδοχείς των κανναβινοειδών. Άρα πρέπει ήδη να έχει εκκριθεί ανανδαμίδη. Αλλά ακόμα και τότε, τα αποτελέσματα είναι μικρότερα σε ένταση και διάρκεια.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει φαρμακολογικό ενδιαφέρον για την ανανδαμίδη.
Είναι πιθανό η κατάθλιψη να προκαλείται από την απότομη διάσπαση ουσιών του εγκεφάλου που προκαλούν ευφορία. Σ' αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με αντίστοιχα φάρμακα. Αλλά ακόμα και αν ισχύει αυτό, θα περάσει τουλάχιστον μια δεκαετία για να έχουμε αποτελέσματα.
Προς το παρόν, ας "βολευτούμε" με τη γλυκιά, δροσερή και ευχάριστη γεύση της σοκολάτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου